Stra­te­gisch scha­ken op veel bor­den te­ge­lijk, Vera de Wit­te, VNG

Ik vind alles leuk en interessant. Bij vrijwel ieder onderwerp raak ik geboeid door het verhaal erachter. Wat dat betreft is een plek bij VNG waanzinnig interessant voor mij. Gemeenten gaan immers over alle problematiek die speelt in de samenleving. Ik heb Talen en Cultuur van Latijns Amerika in Leiden gestudeerd. In mijn stage-periode kwam ik bij de Belastingdienst terecht. Ik ben toen overal ingedoken en pakte alles op wat los en vast zat. Ik was nergens bang voor. Mijn instelling was toen: "Als ik het niet goed doe, dan ontsla je me toch!". Inmiddels ben ik daar wel iets rustiger in geworden, maar ik vind het nog steeds heerlijk om zaken op te pakken die anderen laten liggen. Na 3 jaar was ik ineens de manager van de afdeling waar ik gestart was met grote budgetten en grote campagnes. Ik heb nu bijna 20 jaar ervaring in het communicatievak, 15 jaar als manager, en ook een aantal postdocs op dat gebied gedaan. Ik schrijf voor de adfogroep, ben docent en voorzitter van de vakgroep overheidscommunicatie van Logeion. En ik vind het vak nog steeds leuk.

Communicatie is een onderwerp waarover je met iedereen eindeloos kan discussiëren. Iedereen heeft er een mening over of een idee bij. Iemand aan de top die op een gegeven moment een knoop doorhakt en zegt: 'zo gaan we het doen', helpt om als organisatie een onderscheidende communicatie(strategie) te voeren. Binnen het communicatie-vak is een grote slag te maken naar de nieuwe manier van werken. Ik ben van mening dat professionals enerzijds de rol van strategisch adviseur moeten pakken, niet zozeer die van strategisch communicatie adviseur. En anderzijds specialistische kennis moeten hebben van bijvoorbeeld gedragsbeïnvloeding en online contentmanagement. Communicatieprofessionals moeten in staat zijn om signalen die ze zien of horen te vertalen naar de eigen organisatie en anderen faciliteren om communicatief krachtig te handelen.

Ik heb altijd gedaan wat ik leuk vond. Ik ben nooit bezig geweest met een carrièreplanning. Ik ben ook nooit klaar met ontwikkelen. Op het moment dat je dood gaat moet je kunnen denken: "Ik heb mijn hand in voldoende snoeppotten gestoken en daarvan genoten!". Ik weet nooit precies wat mijn volgende snoeppot gaat zijn. Ik zie het wel en vertrouw erop dat mijn keus me verder brengt. Ik vergelijk dit proces wel eens met het vinden van een partner. Je begint met een relatie met een fout type en uiteindelijk kom je uit bij de man van je leven. Ik stap graag in nieuwe werelden en leer daar altijd van. Ik ben niet bang om te falen. Misschien komt dat wel omdat ik succes niet zo boeiend vind. Succes is namelijk wat anderen succesvol vinden. Dat zegt mij niks. Succes is voor mij dat je durft om drempels te nemen en dat je daarbij een aantal keren goed op je gezicht gaat. Ik schrijf regelmatig mijn top 5 van grootste blunders op. Dit doe ik om ervan te leren. Ik geloof namelijk dat op je breekpunt (plus en min) het inzicht te vinden is dat je nodig hebt om te groeien.

Natuurlijk heb ik in mijn loopbaan fouten gemaakt. Ik herinner me tijdens mijn allereerste functie een grote campagne die ik leidde. Het ging over het toenmalige TJ-biljet. Op alle stations kwamen posters te hangen en ik had op die posters precies dat ene bijbaantje gezet waarvoor teruggave via het TJ-biljet niet mogelijk was. Ik kon wel door de grond zakken. Mijn toenmalige leidinggevende reageerde enorm fijn. Zij wist dat ik er zelf van baalde en zei alleen: "Volgens mij ben je hier zelf ook niet blij mee!". Dat vind ik krachtig. Ik vind dat een organisatie zo moet zijn ingericht dat er fouten gemaakt mogen worden. Zonder dat je bang bent dat je kop eraf gaat. Ik heb van deze ervaringen geleerd hoe ik mij in mijn huidige rol als directeur moet opstellen richting mijn mensen zodat zij zich gestimuleerd voelen om zaken aan te pakken. Alleen door dingen te doen, kun je leren.

Mijn advies voor een prettig leven is: leg de lat wat lager. Kijk daarbij vooral naar mannen. Die zijn hier beter in dan vrouwen. Mannen zijn helemaal niet bezig met een lat voor eigen presteren maar zij houden zich bezig met hun carrière en hun eigen ambitie en dat maakt dat ze sneller hun doelen bereiken. De lat leggen en de vergelijking maken is echt een vrouwen-ding. Je legt jezelf en anderen langs een lat en bekijkt op basis daarvan of je wel of niet goed bezig bent. Daardoor wordt de lat bepalend en beperkend. Je kunt niet volop in je eigen kracht stappen en alles wat jij in je hebt gebruiken als je continu bezig bent met vergelijken. Ook ben ik van mening dat je niet moet streven naar de waardering van anderen. De waardering van anderen (positief of negatief) zegt vaak meer wat over de ander dan over jou. Mijn devies: ga er gewoon voor, je kunt meer dan je in eerste instantie denkt.