Stem­ge­ver aan ver­ha­len, Ju­li­ka Ma­rijn, ac­teur

Helene had een missie; ze wilde een groots museum bouwen op de Veluwe, een kathedraal voor de kunst. Ze verzamelde eerst vanuit een persoonlijke passie maar ze is op een gegeven moment 'onpersoonlijk' gaan verzamelen. Haar collectie moest een tijdsbeeld neerzetten in plaats van een onsamenhangend persoonlijk geheel aan stukken. Ook hierin zie je weer haar wens om een nalatenschap te creëren. Het moest een soort Louvre op de Veluwe worden met als kern het werk van Van Gogh. Van Gogh was toen lang nog niet zo populair als nu. Haar eerste aankoop van Van Gogh kostte destijds 110 gulden! Dit grote bouwproject is echter niet gelukt. Ze zijn begonnen met bouwen, maar Helene heeft het nooit af kunnen bouwen. Ze kreeg het financieel niet voor elkaar. Na heel veel onderhandelen met de Staat is het haar gelukt dat de Staat het museum gedeeltelijk ging financieren in ruil voor haar collectie. Zij werd de eerste directeur van het museum. Vlak nadat ze op die plek benoemd werd, overleed ze. Haar missie was verwezenlijkt.

Het viel me tijdens het maken van de voorstelling op dat Helene vaak een negatieve connotatie heeft bij mensen. Ik vind dat opmerkelijk. Die vrouw heeft zoveel voor elkaar gekregen en had zo'n power maar ze wordt vaak weggezet als pinnig. Ze had een moeizame relatie met haar kinderen en mijns inziens heeft dit er mede toe geleid dat zij op zoek is gegaan naar een andere manier om iets wezenlijks na te laten. Zij liet zien dat ze meer wilde dan alleen het moederschap en voor die tijd was dat uitzonderlijk. Ik denk dat als dit verhaal over een man was gegaan, we het een eeuw later nooit over de relatie met zijn kinderen hadden gehad. We zouden het waarschijnlijk überhaupt niet over zijn kinderen hebben. Ik vind dat bizar en wil graag een vollediger en genuanceerder beeld van Helene laten zien.

Als klein meisje was ik al bezig met toneelstukjes maken met mijn vriendinnen. Ik wilde altijd al het toneel op. Na mijn afstuderen aan de Academie voor Kleinkunst heb ik wel moeten zoeken naar mijn plek in de theaterwereld. Ik wist niet meer wat ik echt wilde. Ik ben kort daarna naar India gegaan om meer over mezelf te leren en dat was heel mooi en verhelderend. Inmiddels weet ik dat de drang tot maken me in het bloed zit. Ik kan niet niets doen. Maar het creatieve proces vind ik net zo leuk als verschrikkelijk. Als ik eenmaal in het creatieve proces zit wat per definitie een zoekend en onzeker proces is, kan ik me vanuit mijn tenen afvragen waarom ik hier nou weer zo nodig aan moest beginnen. Dan moet je het zien uit te houden en vertrouwen hebben. Maar uiteindelijk is het eindresultaat alle frustratie altijd waard.

Maar als het heilige moeten er niet is, dan begin ik er niet aan. Met het heilige moeten bedoel ik dat ik soms met alles in mij wil dat iets gebeurt. Dan moet het verhaal verteld worden. Ik doe voordat ik ergens mee begin ook geen marktonderzoek om te peilen of mensen er wel op zitten te wachten en of er wel een doelgroep voor mijn voorstelling is. De drang in mezelf staat voorop. En ik vertrouw erop dat wat ik interessant vind en wat mij raakt, ook bij anderen resoneert.

Ik houd ervan om me binnen verschillende werelden te begeven. Zo sta ik zelf op het toneel, werk ik als voice-over, ben ik sprekerscoach via Great Communicators en geef ik les in spreken in het openbaar. Voor publiek spreken vinden de meeste mensen vaak doodeng. Mensen begeleiden en vertrouwen geven in dat proces vind ik vervullend om te doen. Het gaat erom dat zij zich vrij kunnen voelen en het leuk gaan vinden om op dat podium te staan. Van daaruit kun je connectie maken met het publiek en gaat het stromen. En het is nou eenmaal het prettigste om naar iemand te kijken die het leuk vindt om daar te staan. En als je je vrij kunt voelen op het podium, ga je je vaak ook privé vrijer voelen. Ik noem de spreken in het openbaar ook wel 'een snelkookpan voor persoonlijke groei'. Dat vind ik er heel inspirerend aan en ik ondersteun graag mensen om hun eigen stem te vinden.

Ik ben er gaandeweg steeds meer in het leven op gaan vertrouwen dat het wel zal gaan zoals het moet gaan. Ik stel niet echt doelen, maar volg eerder de stroom. Ik zou daarom niet weten wanneer ik klaar ben of waar mijn eindstation ligt. Doordat ik geen kinderen heb gekregen, heb ik het idee dat mijn creatieve projecten een soort van mijn kinderen zijn. Ik denk dat het creatieve proces nooit stopt bij mij. Ik zal altijd wel bezig blijven met projecten of een schilderij. Ik geloof dat je je talenten moet delen en overvloedig aan de wereld moet schenken. 'Je bent niet op aarde om iets te krijgen maar om iets te geven', zegt mijn wijze Indiase leraar altijd. En wanneer je geeft, komt er mijns inziens sowieso een overvloedige stroom op gang in je leven. Ik voel me enorm bevoorrecht om te kunnen en mogen doen wat ik doe.