Schuif zelf naar vo­ren! Sha­ron Gest­hui­zen, kan­di­daat par­tij­voor­zit­ter SP & Twee­de Ka­mer­lid

Toen ik op de kunstacademie zat, wilde ik al politiek actief worden. Vanuit mijn omgeving werd daar negatief op gereageerd. Mensen zeiden: “Begeef je niet in die slangenkuil. “ Voor mij voelde dat echt anders. Politiek actief zijn betekent dat je de maatschappij ten goede kunt veranderen. Politici bepalen immers voor een belangrijk deel wat de regels zijn waar wij ons aan moeten houden. Ik vind dat de maatschappij er niet op alle plekken even mooi uitziet en ik wil graag mijn steentje bijdragen om dat te verbeteren.

Ik heb een brede vooropleiding gehad. In Nijmegen heb ik het gymnasium gedaan. Mijn middelbare schooltijd heb ik gebruikt om zoveel mogelijk kennis te absorberen. En op de universiteit wilde ik dat graag voortzetten. Dat viel mij behoorlijk tegen. Het voelde alsof wij daar door een rietje naar de werkelijkheid keken en daardoor alles misten waar het echt over ging. Vooral de bevlogenheid leek volledig te ontbreken. Gedurende 3 jaar heb ik me in deze omgeving begeven totdat ik het echt niet meer kon volhouden. Ik wilde eigenlijk als sinds mijn vijftiende naar de kunstacademie. Na 3 jaar heb ik de knoop doorgehakt en ben ik naar de kunstacademie gegaan. Deze keus was niet standaard. De kunstacademie is immers een HBO opleiding en wanneer je gymnasium met goede resultaten hebt afgerond, is het gewoon dat je naar een universiteit gaat. Het echte academische denken vond ik echter wel op de kunstacademie. Daar leer je op zo'’n brede manier kijken vanuit universele principes. Dat was precies waar ik naar verlangde.

Na de kunstacademie heb ik een bestuursjaar bij de LSVB (Landelijke Studenten Vakbond) gedaan. Dit gaf invulling aan mijn behoefte om bestuurlijk bezig te zijn en ervaring op te doen. Na dat jaar ben ik voor een eigen video- en productiebedrijf begonnen en in 2004 meldde ik me aan bij de SP. De meest directe aanleiding om lid te worden van de SP was de commissie Dijkstal die voorstelde om de ministersalarissen te verhogen ten tijde van de economische crisis. Balkenende verwachtte van de Nederlandse bevolking dat het ging bezuinigen en in die zelfde periode kwam het voorstel om de salarissen van ministers te verhogen, soms met wel 50%. Dat was voor mij onbegrijpelijk. Mijn visie is dat je de beloning van de bestuurders moet koppelen aan hoe goed het volk het heeft. Als je dat doet ben je een bestuurder van het volk. De SP was de enige partij die aandacht schonk aan dit specifieke voorstel. De keus voor SP was dus snel gemaakt.

De partijvoorzitter speelt een cruciale rol binnen de SP. Ik vind dat we binnen de SP veel goed doen, maar een aantal zaken kan beter. We moeten meer aandacht besteden aan diversiteit. Onze partij moet een afspiegeling van de samenleving zijn. We hebben te weinig vrouwen of migranten op belangrijke posities. Zo hebben we van de fractievoorzitters (Eerste Kamer en Tweede Kamer), de partijvoorzitter en een partijsecretaris, en 9 bestuurders in de provincies en grote gemeenten welgeteld 1 vrouw! Dat vind ik echt schokkend. Het doorvoeren van deze veranderingen kan ik het best doen in de rol van partijvoorzitter, dus om die reden heb ik mezelf als kandidaat voor het partijvoorzitterschap aangeboden. Ik ben niet gevraagd om die rol te gaan vervullen, maar ik heb mezelf naar voren geschoven. Ik zie dat te weinig vrouwen doen.

Zo’'n 8 jaar geleden heb ik een burn-out gehad. Wat ik daarvan heb ik geleerd is dat je vooral niet in paniek moet raken als er iets niet goed gaat. Wanneer je bijvoorbeeld een nacht niet kan slapen of een bepaalde periode het overzicht gewoon niet meer hebt, dan kan de paniek toe slaan. Maar er is ook dan een goede manier om met de situatie om te gaan. Zo kan angst worden vervangen door vertrouwen. Wie krachtig is houdt zichzelf altijd voor: Het komt wel goed! Door dit geloof ben ik in staat om mijn hoofd koel te houden en koersvast te blijven.

Aanvankelijk was mijn rol in deze verkiezingsstrijd binnen de SP vooral die van uitdager. Als ik me niet had gekandideerd dan was er geen tegenkandidaat geweest voor het partijvoorzitterschap. Ron Meijer was dan de man geweest die door het bestuur naar voren was geschoven en hij was dan zeker voorzitter geworden. Nu is dat zeker geen uitgemaakte zaak. Ik kom in heel veel afdelingen en merk dat ik brede steun heb. Het gaat erom spannen op 28 november! Het is niet mijn bedoeling om te polariseren. Het doel is dat degene met de beste ideeën wint. Maar ik twijfel geen moment aan mijn eigen kracht en visie wat dat betreft.

We zijn nu de partij die opkomt voor sociaal zwakkeren, mensen in de gezondheidszorg en mensen die gebruik maken van een uitkering en dat moeten we vooral blijven doen. Als wij dat niet doen, dan doet niemand het. De zorg voor die groep is het hart van onze partij. Wij strijden voor gelijke kansen voor iedereen. Maar naar mijn stellige overtuiging zijn wij ook voor andere zaken besteld. Neem bijvoorbeeld de groep van klein zelfstandigen. Voordat ik bij de partij kwam, was er geen plan voor deze groep. De kleine ondernemers zijn niet de rijkste mensen en zijn ook degenen die het vaak zwaar hebben. Ik benoem de risico’s en de kansen voor deze groep en wil ervoor zorgen dat hun belangen aandacht krijgen. Door deze aanpak heb ik dit onderwerp op de politieke agenda gezet. Mijn verhaal en mijn ideeën krijgen veel bijval vanuit de verschillende afdelingen. Ik denk dat het daarom nog zeer spannend gaat worden wie de nieuwe partijvoorzitter gaat worden.