Krimp is goed voor in­no­va­tie, An­ja Schou­ten, Zorg­ba­lans

De relatie met de cliënt is bij Zorgbalans van cruciaal belang! Onze mensen moeten uiteraard goed weten wat ze doen, maar het echt contact maken met klanten is van nog groter belang. We hebben de hoeveelheid verschillende gezichten die een cliënt ziet tot doel gemaakt en dat meten we ook. Wanneer er namelijk veel verschillende relaties zijn met de cliënt, dan krijg je er nooit warmte in. Dan blijft de zorg die je verricht, een handeling.

Toen ik hier startte, wilde ik de zorgvisie tot een instrument ombouwen waar mijn medewerkers op konden terugvallen in moeilijke situaties. Met zo'n 30.000 interacties op een dag kan je niet controleren wat er allemaal gebeurt en dat moet je ook niet willen. Het enige dat je kan doen is in de hoofden van mensen komen en een gezamenlijke morele toetssteen creëren. We hebben toen een goede afspiegeling gemaakt van de organisatie en die gekoppeld aan 100 personen. Deze 100 mensen hebben we een moreel debat laten voeren onder begeleiding van het MT. Na dit debat hebben we hun reactie gevraagd op de zorgvisie. Het was met name van belang of ze in de debatten steun hadden gehad aan de zorgvisie. De feedback die je dan krijgt is fantastisch. Veel bruikbaarder dan de 'grijze vla' die je krijgt als je sec om een inhoudelijk reactie had gevraagd.

We hebben een generatie mensen opgevoed die eerst hun lijstjes afwerken en die zich veilig voelen achter taken. Efficiency-denken heeft de overhand genomen in besturing in plaats van dat we mensen aanspreken op de hoeveelheid goede gesprekken die iemand met de cliënt heeft gehad. Het is de uitdaging om mensen weer vanuit de leefwereld te laten handelen in plaats vanuit de systeemwereld. Je moet mensen het vertrouwen geven en momenten creëren dat ze zien wat het oplevert. De ingegroeide patronen wegkrijgen is het lastigst. Ze zijn namelijk volledig geïnstitutionaliseerd. Terwijl eigenlijk iedereen met een warm hart voor mensen de zorg is ingegaan. Dat verlangen moeten we weer wakker zien te kussen.

Meegaan met alles wat er al is kost minder energie dan het bevechten van de patronen, maar toch doe ik dat. Ik geloof dat ik me mijn hele leven al realiseer dat ik talenten heb gekregen die ik goed moet gebruiken. Ik voel me heel comfortabel bij het dragen van verantwoordelijkheid. Er brandt in mij een soort heilig vuur van 't goede willen doen. Ik kan mezelf wel heel goed beschermen tegen het nemen van teveel verantwoordelijkheid door af en toe op de 'uit-knop' te drukken. Ik heb geleerd om goed naar mijn lijf te luisteren. Voor mijn dertigste heb ik namelijk veel verdriet gekend, rondom de geboorte van onze eerste kinderen. Ik heb toen moeilijke keuzes moeten maken, waardoor ik nu heel erg goed weet wat er mis kan gaan als je niet meer naar jezelf luistert! Ik ben dankbaar dat ik die les zo vroeg geleerd heb.

Ik realiseerde me rond mijn 36e levensjaar wel dat ik vrij lang veilige keuzes had gemaakt in mijn carrière. Na een retraite besloot ik: "Ik wil nu een baan waarin ik mijn uiterste kan voelen!". Dat werd de stap naar het KLPD. Dit was een waanzinnige stap en ik ben daar volop uitgedaagd. Ik heb daar systemen doorbroken, maar ik heb er nooit tegen geknokt. Het meest trots ben ik op het feit dat een politie-collega bij mijn afscheid tegen me zei: "Je hebt echt een nieuw type vrouw geïntroduceerd binnen de politie". Ik heb een uitgesproken stijl en ben en blijf vooral ook vrouw. Voor die wereld misschien een beetje wild, alhoewel: ik lijk misschien los en ik droom wild, maar ik ben een buitengewoon verstandige beslisser.

Een Stôs is een West-Fries woord en verwijst naar de echtgenote van een herenboer. De Stôs en de herenboer beheren samen een gemeenschap. In de buitenwereld is de herenboer de belangrijkste man, maar de Stôs die ernaast staat is een trotse vrouw die ziet wat er nodig is Een vrouw waar je ontzag voor hebt, maar die wel de warmte heeft om te zien wat er nodig is in een gemeenschap. Dat is mijn ideaal: als ik 80 ben wil ik dat mensen mij zo beschouwen. Mijn leven moet nu zo in elkaar zitten dat ik veel verschillende ervaringen opdoe om straks een goede Stôs te kunnen zijn. Ik kan nooit teveel doorschieten in het één want dan verlies ik mijn aantrekkelijkheid voor later als trotse Stôs. Ik ben van plan een mooie, wijze vrouw te zijn en blijven die van belang kan zijn voor velen in de gemeenschap.