Cre­a­ti­vi­teit en za­ke­lijk­heid ko­men sa­men. An­ne­lies Da­men, fo­to­graaf en be­stuur­der bij Da­men Shi­py­ards

Annelies komt uit een ondernemersfamilie. 'Toen ik een jaar of 18 was, brak de tijd aan om een studiekeuze te maken. Ik wist niet goed wat ik moest gaan studeren. Ik startte met economie in Rotterdam, maar dat bleek niets voor mij. Uiteindelijk ben ik op Nyenrode terecht gekomen en dat paste perfect. Daarna werkte ik veelal op projectbasis voor klanten over heel de wereld. Ik ontmoette in die tijd ook mijn toenmalige partner. Samen met hem begonnen we aan ons avontuur. Op mijn 28^e hebben we ons huis verkocht en onze banen opgezegd, hebben we alles achtergelaten en zijn we naar Afrika gegaan. We hadden met elkaar afgesproken als we een plek zouden tegenkomen waar we beiden zouden kunnen werken, dat we daar zouden blijven.

In die tijd waarin ik veel aan het reizen was, kwam ik in een bepaalde flow terecht. Je gaat je bedenken: 'Wat wil ik nou eigenlijk?', 'Wat vind ik belangrijk?' en 'Waar word ik nou echt gelukkig van?'. Fotografie heb ik altijd leuk gevonden. Ik kocht een goede camera en ben aan de slag gegaan. Op de een of andere manier kwamen er veel vrouwen voor mijn lens  in de meest bijzondere situaties en ik schoot plaatjes alsof mijn leven ervan af hing. Het voelde zo bijzonder dat ik die momenten per se vast wilde leggen. Toentertijd werkten we nog met fotorolletjes, dus ik kon niet direct zien wat het resultaat was. Alle rolletjes stuurde ik op naar mijn moeder met het verzoek ze te laten afdrukken. Pas toen wij weer terug in Nederland waren (een jaar later), zag ik het resultaat van al mijn werk.

Uiteindelijk zijn we, nadat we een tijd in Afrika en Spanje hadden gewoond, teruggekeerd naar Nederland. Naast mijn fotografie moest ik op zoek naar een baan. Ik ben toen in ons familiebedrijf aan de slag gegaan. Ik startte met vier dagen werk voor het familiebedrijf en drie dagen fotografie per week en combineerde dat met de fotoacademie. Ik werd verantwoordelijk voor de aankoop, verkoop en het beheer van het vastgoed.  Het onroerend goed beheer is een apart onderdeel van het bedrijf en staat los van de kernactiviteiten. Dat geeft mij vrijheid en zorgt ervoor dat ik dit werk kan oppakken op een manier die bij mij past.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 8 was. Daarom zijn wij opgegroeid bij mijn moeder. Zij regelde alles voor ons. Mijn vader was vooral bezig met het uitbouwen van het bedrijf. Mijn moeder heb ik nooit horen klagen, terwijl het soms best lastig zal zijn geweest. Mijn oma was ook een bijzonder mens. Mijn opa had tbc gehad, dus mijn oma stond er voor veel zaken alleen voor. De zorgtaak en verantwoordelijkheid voor hem beperkte haar echter niet en zij deed ook wat zij graag wilde doen. Zo ging zij in een cabrio op pad met een vriendin naar Frankrijk en Italië. Ook pakte ze de boot naar Noorwegen! Dat was bijzonder in de jaren 50-60. Ik heb in mijn omgeving meer sterke vrouwen gehad die het 'gewoon' zelf hebben gedaan. Deze vrouwen kunnen best eens de inspiratie en aanleiding geweest zijn voor mijn keus voor het fotograferen van voornamelijk vrouwen. Die keus heb ik echter nooit heel bewust gemaakt.

Het liefst zet ik vrouwen in verre landen op de foto. De vrouwen die ik daar zie, zijn vaak verweven met de natuur. Zo ga ik regelmatig naar Kenia waar ik alleen de vrouwen van de diverse stammen die ik daar ontmoet op de foto zet. Op Ibiza kom ik ook geregeld en daar leg ik ook weer vrouwen vast die op dat prachtige eiland helemaal opgaan in het mooie landschap. Ik maak vooral vrij werk. Ik ga op reis en dan bedenk ik mijn series. Als je jezelf kunstfotograaf noemt, dan vind ik dat je ook moet kunnen werken in een kader dat een ander voor je schetst. Om die reden doe ik dus ook werk in opdracht. Zo ben ik voor African Parcs naar Rwanda gegaan en fotografeerde ik voor Dance4Life Doutzen Kroes in Tanzania. Dat zijn fantastische opdrachten. Portretten of bruiloften doe ik niet, dat is echt niets voor mij.

Ik kan slecht dingen uit handen geven en ik ben een perfectionist. Dat is voor mezelf soms lastig. Ik word volgend jaar 50 en mijn voornemen is om iets meer door anderen te laten doen. In mijn fotografie zal ik uiteraard alles zelf blijven doen, want mijn werken zijn wat ze zijn door mijn creativiteit en perfectionisme, maar andere zaken erom heen kunnen anderen prima doen. Zo werk ik nu met een pr-bureau  dat ik heb uitgezocht op hun kwaliteit en professionaliteit. Ik laat het aan hen over om persberichten te maken omdat het goede vakmensen zijn. Mijn nieuwe motto is daarom nu: 'Vind de goede mensen en laat het dan los!'.

De komende jaren wil ik nog meer naar het buitenland. Ik ga mijn werk zo indelen dat ik alleen aanwezig hoef te zijn bij belangrijke momenten en vergaderingen. Toch zal ik altijd betrokken willen blijven bij het familiebedrijf. Ik ben er trots op en ik ben ook trots op mijn vader voor wat hij van dit bedrijf gemaakt heeft. Er werken zo'n 9000 mensen wereldwijd voor ons en ik houd echt van het rauwe van de scheepswerven. Als ik het staal zie binnenkomen, bijvoorbeeld op een werf in Roemenië, dan geeft mij dat een kick. Ik vind het heerlijk om daar onderdeel van uit te mogen maken en dat gevoel zal nooit weg gaan.

Mijn leven is erg vrij. Naast deze vrijheid ken ik ook geen angst.  Als je kinderen hebt, kan ik me voorstellen dat je een soort druk voelt omdat je een verantwoordelijkheid voor die kinderen draagt wat ertoe leidt dat je denkt dat alles wat je doet, moet lukken. Die druk voel ik niet. Ik laat mijn angsten los en ik voel op die manier vanzelf waar ik blij van word. Het is mij tot op heden altijd gelukt om een manier te vinden om daar te komen waar ik wilde zijn. Deze manier van leven past bij mij en voelt iedere dag weer als een voorrecht.